Aanvullend over L-vorm bacteriën - autovaccin - immuniteit

Dit is een aanvullend schrijven van dr. Kunst ter verdere toelichting van de uitbreiding van de immuniteit van de patiënten behandeld met de AV therapie

L-vorm bacteriën – autovaccin - immuniteit

Om de diepere betekenis van mijn artikel te begrijpen moeten we eigenlijk terug naar het begin van wat bekend staat als de evolutie. Hoe is die tot stand gekomen?  Hedendaagse biologen gaan er van uit dat er ergens in het begin een ‘oersoep’ was waarin zich alle mogelijke ‘eencelligen’ (oftewel bacteriën) bevonden. Sommigen trokken elkaar aan en anderen stootten elkaar af. De eerste groep leidde tot meercellige organismen, zoals wormen en ander primitieve organismen. Vervolgens ontstonden op die wijze meercelligen.

Uiteraard was er een kracht, in de literatuur genoemd “the driving force behind evolution” die leidde tot evolutie en uiteindelijk tot evolutie van de mens die zoals hieronder blijkt nog steeds doorgaat. En dat ging en gaat uiteraard niet zonder strijd. Dat blijkt wel als je luistert naar de welbekende woorden die Darwin daarover spreekt  als: “survival of the fittest” en “natural selection”. Maar let wel, dit is de visie van één man, voor wie historisch gezien vechten de grondhouding is. Gelukkig is er van 1938-2011 een briljante vrouwelijke microbiologe geweest -Lynn Margulis- die met haar proefschrift over de evolutie aantoonde dat ”Life did not take over the globe by combat, but by networking”. Ja, natuurlijk was en is er strijd, maar alleen door samenvloeien, samenwerken komen we vooruit in positieve richting. En als je bereid bent te kijken op alle niveau’s naar alles wat er op groot of heel klein terrein van het leven gebeurt, dan zie dat beide evolutionaire krachten tegelijk werken en dat kan heel prettig zijn. Wat niet wil zeggen dat ik een winnaar kan of wil aanwijzen. Wel blijkt dat samenwerking des te lastiger wordt naarmate het op grotere schaal wordt geprobeerd.

Ons lichaam zit vol met bacteriën, maar niet overal dezelfde of in dezelfde aantallen. Ik ga uiteraard niet de hele biologie bespreken (voor zover ik er wat vanaf weet), maar ik wil het nu wel hebben naar aanleiding van de uitspraak: ”Een eenvoudige cellulaire verklaring ontbreekt nog!”. Eenvoudig is die verklaring niet, maar die is er wel degelijk.

Dan moet je wel eerst weten wat er op DNA niveau gebeurt. De ééncelligen (dus ook de bacteriën) kunnen paren en wisselen daarbij onderling genetische informatie uit. De verwerving van genetisch materiaal uit een ander organisme zonder een nakomeling te zijn wordt laterale- of horizontale genoverdracht genoemd en verwijst naar de overdracht van DNA afkomstig van organismen die tot een andere soort behoren. Tussen de mens en een bacterie gaat dat relatief gemakkelijk en daardoor bestaat immuniteit. Tussen de mens en een meercellige (een dier) is dat onmogelijk, hoewel de mythologie wel van vrouwen sprak met een vissen-onderlijf, een meermin,  de Centaur: half mens/half paard.

"De laterale gen overdracht contrasteert met verticale gen-overdracht: de verwerving van genetisch materiaal van een voorouder (kinderen krijgen bijvoorbeeld). "

Een lichaamsvreemde bacterie die het lichaam is binnengedrongen van iemand die nog nooit besmet is geweest met Lyme, krijgt met het immuunsysteem te maken en wordt daardoor afgebroken (†) en/of verzwakt tot een L-vorm Lymebacterie die zich op allerlei plaatsen kan vestigen. De L-vorm bacterie bevindt zich vaak in cellen, zelfs in cellen van het afweersysteem zélf en kan zich daar en overal vermeerderen en blijvend ellende veroorzaken.

Met de FISH test kan via het vaststellen van bacterieel RNA van de B.burgdorferi in bloedcellen (dus in bloed) de besmetting met deze bacterie aangetoond worden. Door het bereiden van het autovaccin, zowel met de AV-1 als met de AV-2 methode, wordt het bacterieel DNA niet alleen meer beschermd door de bloedcel  waarin de L-vormbacterie zich steeds bevond, maar omgekeerd kan het bacterieel DNA nu vrij rondzwemmen in het vaccin als dit is ingespoten en kan het DNA zijn ding doen in de patiënt. Het is echter geen bacterie meer, d.w.z. geen cel meer.

Als het bacterieel DNA na injectie vrij in de patiënt rondzwemt kan het ziekmakende reacties opwekken die doen denken aan de periode van de oorspronkelijke besmetting. Uit meer dan 100 FISH-tests bij mensen met chronische ziekten is gebleken dat hun bloed meerdere soorten bacterieel DNA kan bevatten en dat blijkt natuurlijk ook uit de diverse optredende “beginverergeringen” na een autovaccin-ininjectie. Zo kon een volwassen persoon die onder behandeling was voor Lyme tijdens de behandelingsperiode ineens oorklachten krijgen die sprekend geleken op de doorgemaakte middenoorontsteking uit de kinderjaren. Toch was geen sprake van een echte oorontsteking.

De autovaccin behandeling moet qua dosering afgestemd worden op de persoon en is dus niet iets wat eenieder thuis kan afhandelen en steeds hetzelfde is. Dat is -uitzonderingen daargelaten- op den duur duidelijk gebleken, hoe vervelend het voor de patiënt kan zijn om dit niet zelf thuis te kunnen doen en zich op die manier een reis naar de arts uit te sparen.

Echte genezing van de chronische ziekte ontstaat als het DNA van de ‘schuldige’ bacterie/bacteriën via laterale genmutatie is/zijn geÏntegreerd in het menselijke DNA. Bereid ik bij zo’n genezen iemand toch een autovaccin (bewust of onbewust), dan kan er geen zogeheten beginverergering van klachten optreden, tenzij zo iemand een blokkerende ontstekingshaard ergens in zijn/haar lichaam heeft, of lichaamsvreemd metaal (amalgaam), kunststof (siliconenborstimplantaat).

Op grond van mijn c.a. 13-jarige ervaring  met de autovaccinatie, onderscheid ik daardoor  geïntegreerd- en niet geïntegreerd bacterieel DNA. Die integratie is te vergelijken met een “huwelijk”: twee worden één en toch blijven de partners elk voor zich herkenbaar. Die integratie is wat bedoeld wordt met: ‘evolutie op microbacterieel niveau’ en zou kunnen geschieden met wat in de literatuur beschreven wordt als laterale gen-mutatie.

Het bacteriële DNA gekoppeld aan het DNA van de gastheer, betekent niet alleen het onschadelijk worden van dat bacteriële DNA maar dankzij de samenwerking ook immuniteit tegen dit pathogeen. Voordelen dus voor beide ‘partijen’. Daarentegen betekent niet geïntegreerd DNA diagnostisch chronische ziekte en therapeutisch: autovaccinbehandeling toepassen. Behandeling hetgeen voor mij als arts betekent dat het ziektebeeld om (verdere) autovaccinbehandelig vraagt. Dit inzicht dank ik indirect aan Lynn Margulis en beschreef ik vele jaren geleden al in mijn manuscript.

Echter, het zoeken naar een cellulaire parameter is daarmee ‘old school thinking’ geworden en kan ons niet verder helpen.

Informatie voor artsen die de AV-therapie willen toepassen:

Begin bij 2ml bloed en 2 ml water. Voor sommigen is dat zelfs te sterk.

Wellicht bij lagere dosis beginnen en langzamerhand verhogen tot 3 of 4 ml. Als het werkt kun je de dosis aanhouden.

De therapie heeft veel tijd nodig, een jaar behandelen is niet abnormaal.

Belemmeringen zijn b.v. zware metalen (kwik, tanden), implantaten, dan kan het lichaam niet op de natuurlijke manier reageren.

Ook b.v. chemotherapie geeft zo’n klap aan het immuunsysteem, dat de AV therapie gebaseerd op de werking van het immuunsysteem niet goed kan werken.